Εκδόσεις πότλατς  

Αυτοάμυνα, Μια φιλοσοφία της βίας – Elsa Dorlin (μεταφ. Μαρία Κακογιάννη)

Η ιστορία της αυτοάμυνας είναι μια περιπέτεια που εμπεριέχει πολώσεις, αντιπαραθέτει συνεχώς δύο ανταγωνιστικές εκφράσεις της άμυνας του «εαυτού»: από τη μία πλευρά, την κυρίαρχη νομικοπολιτική παράδοση της νόμιμης άμυνας που συνδέεται με μια πληθώρα πρακτικών εξουσίας οι οποίες εμπλέκουν διάφορες μορφές βιαιότητας -στόχος μας εδώ είναι να τις φέρουμε στην επιφάνεια. Από την άλλη, τη θαμμένη ιστορία της «πολεμικής ηθικής του εαυτού» που έχει διαποτίσει τα σύγχρονα πολιτικά κινήματα και τα διάφορα κινήματα υποκουλτούρας, ενσαρκώνοντας με εκπληκτική συνέχεια μια αμυντική αντίσταση που συνιστά τη δύναμή τους. Ανοίγοντας το εν λόγω αρχείο, που περιλαμβάνει πολλές άλλες ιστορίες, δεν ισχυρίζομαι ότι κάνω ιστορική έρευνα· πρόκειται μάλλον για μια γενεαλογία. Σε αυτό τον κατά τ’ άλλα σκοτεινό ορίζοντα, ο αστερισμός διαχέει το φως του καθώς οι διάφορες ιστορίες παραπέμπουν η μία στην άλλη, απευθύνονται, επιδρούν, πλάθουν ένα σύστημα αναφοράς με τρόπο διαρκή και υποκειμενικό, σαν φωτεινά σημεία που συνδέονται. Τα βασικά κείμενα που συνθέτουν τη φιλοσοφία του Κόμματος Αυτοάμυνας των Μαύρων Πανθήρων αποτίνουν φόρο τιμής στους εξεγερμένους και τις εξεγερμένες του γκέτο της Βαρσοβίας. Οι queer περίπολοι αυτοάμυνας παραπέμπουν στα κινήματα αυτοάμυνας των Μαύρων. Οι Αγγλίδες διεθνίστριες αναρχικές σουφραζέτες έχουν πρόσβαση στο ju-jitsu εν μέρει εξαιτίας της ιμπεριαλιστικής πολιτικής που σφετερίζεται γνώσεις και πρακτικές των αποικιοκρατούμενων για να τους αφοπλίσει.

H γραφή στα σώματα των δολοφονημένων γυναικών στη Σιουδάδ Χουάρε – Rita Laura Segato (μεταφ. Κωνσταντίνα Μπούσμπουρα)

Μέσα από την ανάλυση των συστημικών σεξουαλικών γυναικοκτονιών που σημάδεψαν τη μεξικανική πόλη Σιουδάδ Χουάρες για περισσότερο από δέκα χρόνια, η ανθρωπολόγος και φεμινίστρια Rita Segato θα διαμορφώσει μια από τις πιο εμβληματικές πολιτικές θεωρήσεις του παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού. Στα σύνορα του Μεξικού και των ΗΠΑ, στις επονομαζόμενες “ζώνες ελεύθερου εμπορίου”, θα λάβει χώρα η σύζευξη της ανάπτυξης της καπιταλιστικής συσσώρευσης και της εγκαθίδρυσης των πιο “αρχαϊκών” μορφών κοινωνικής μηχανικής και πειθάρχησης που συνοδεύουν το κεφάλαιο, καθιστώντας τη Σιουδάδ Χουάρες έναν τόπο αγριότητας και ταυτόχρονα την “πρωτοπορία” των νέων μορφών εξουσίας. Μέσα από αυτό το πρίσμα, το δοκίμιο της Rita Laura Segato θα αποτελέσει μια διεθνή καταγγελία της γυναικοκτόνας βίας και του ζοφερού μέλλοντος που φέρνει η ανεξέλεγκτη συσσώρευση του κεφαλαίου, καθώς και μια από τις πιο επίκαιρες κριτικές των αναλύσεων που ανάγουν την έμφυλη βία σε μια ανιστορική και ουσιοκρατική αντίληψη της πατριαρχίας.

Ευτοπία

Υφαίνοντας ιστούς, Γνωριμία με τον κοινοτικό φεμινισμό – Julieta Paredes (μεταφ. Χρύσα Τζιαφέτα)

Η Χουλιέτα Παρέδες μας παρουσιάζει μία συλλογική προσπάθεια πολιτικής επανεννοιολόγησης του φεμινισμού στο πλαίσιο ενός βολιβιανού κοινοτισμού. Στη διαδρομή, μέσα από την οποία μας οδηγεί, αποδομεί μία προς μία τις κεντρικές έννοιες του δυτικού φεμινισμού του 20ου και του 21ού αιώνα, όπως αυτές του κοινωνικού φύλου, της ισότητας των φύλων και της πατριαρχίας, για να αποκαλύψει τους εγγενείς σε αυτές κινδύνους και να τις επαναδομήσει από τα κάτω, προτείνοντας άλλες κατηγορίες ή στοιχεία που θα δώσουν νόημα στις πραγματικότητες και τους καθημερινούς αγώνες των γυναικών.

Οικοφεμινισμός – Σταύρος Καραγεωργάκης

Ο οικοφεμινισμός δεν είναι απλώς ένας ακόμα φεμινισμός. Είναι μια από τις πιο σημαντικές πτυχές της σύγχρονης περιβαλλοντικής σκέψης, με ιστορία τουλάχιστον μισού αιώνα. Η θεωρία του οικοφεμινισμού άρχισε να διαμορφώνεται τη δεκαετία του 1970 και αντλεί τις ρίζες της από άλλα προοδευτικά και ριζοσπαστικά κινήματα της ίδιας, αλλά και της προηγούμενης δεκαετίας. Σήμερα, δεκαετίες πριν εμφανιστούν αυτές οι φωνές, κάποιες οικοφεμινίστριες προσπαθούν να δώσουν μια ολοκληρωμένη φεμινιστική πρόταση για την οικολογία, άλλες περιορίζονται στο να αναδεικνύουν εκείνες τις πτυχές της περιβαλλοντικής κρίσης οι οποίες πλήττουν περισσότερο τις γυναίκες. Χωρίς να εξαντλείται σ’ αυτή, η βασική θέση του οικοφεμινισμού είναι ότι η εκμετάλλευση που έχει υποστεί η γυναίκα από τον άνδρα είναι ανάλογη με την εκμετάλλευση που έχει υποστεί η φύση από τον άνθρωπο. Είναι αλήθεια όμως, ότι οι οικοφεμινίστριες δεν εστιάζουν μόνο στην καταπίεση που υφίσταται η γυναίκα, αλλά γενικά στην καταπίεση που υφίστανται διάφορες ομάδες, τονίζοντας την ανάγκη σύνδεσης του οικοφεμινιστικού προτάγματος με άλλους αγώνες, όπως αυτόν υπέρ των λοάτκια, των μη ανθρώπινων ζώων, των μαύρων, κλπ. Αυτό που έχει όμως μεγάλη σημασία να τονιστεί είναι ότι ο οικοφεμινισμός επιδιώκει ταυτόχρονα με την οικολογική και την κοινωνική αλλαγή. Έτσι, οι οικοφεμινίστριες και οι οικοφεμινιστές αντιλαμβάνονται τον τρόπο με τον οποίο άλλες μορφές καταπίεσης αλληλεπιδρούν μεταξύ τους. Μπορούμε λοιπόν να δούμε στις ιδέες του οικοφεμινισμού ένα ευρύτερο πολιτικό και οικολογικό όραμα.

Μεταξύ θεωρίας και πράξης, Ανθολογία κειμένων – Errico Malatesta (μεταφ. Τάσος Τρεμόπουλος)

Επομένως, το ζήτημα δεν είναι εάν θα πετύχουμε την Αναρχία σήμερα, αύριο ή μέσα σε δέκα αιώνες, αλλά ότι βαδίζουμε προς την Αναρχία σήμερα, αύριο και για πάντα. Η Αναρχία είναι η κατάργηση της εκμετάλλευσης και της καταπίεσης του ανθρώπου από άνθρωπο, δηλαδή η κατάργηση της ιδιοκτησίας και της κυβέρνησης· η Αναρχία είναι η καταστροφή της μιζέριας, των δεισιδαιμονιών, του μίσους. Επομένως, κάθε χτύπημα που δίνεται στους θεσμούς της ατομικής ιδιοκτησίας και στην κυβέρνηση, κάθε εξύψωση της συνείδησης του ανθρώπου, κάθε διασάλευση των παρουσών συνθηκών, κάθε ψέμα που ξεσκεπάστηκε, κάθε κομμάτι της ανθρώπινης δραστηριότητας που κερδήθηκε από τον έλεγχο της εξουσίας, κάθε ενίσχυση του πνεύματος αλληλεγγύης και πρωτοβουλίας, είναι ένα βήμα προς την Αναρχία.